Naast een regulier lidmaatschap ben ik soms een greenfeeënde golffanaat die bewust zijn mooie rondjes kiest. Een aantal keren per jaar spelen we op een ‘baan van naam’. De keuze was in de zomer van een aantal jaren geleden gevallen op een baan waar in de buurt ook heel veel mooie huizen staan. Ja, het is enige tijd geleden maar vergeten doe ik het nooit meer! “Op onze club zijn de leden juist ambassadeurs voor de vereniging”, hoor ik hem serieus zeggen. We dronken een kopje koffie in het klassieke clubhuis en we konden niet voorkomen dat het gesprek op het tafeltje naast ons hoorbaar was. “Tijdens de A.L.V. hebben we afgesproken dat greenfeespelers zich welkom moeten voelen op de club”, werd er daarna uitgesproken. De nadruk lag op het woord ‘moeten’. Een gedistingeerde heer zo rond de 60 jaar, met klassieke golfkleding waaronder een spencer met het logo van de club sprak met zekere en natuurlijke overtuiging. De gesproken woorden waren gewoon ietwat te luid, accentloos en ach ook wel wat tegen het geaffecteerde aan. Voor ons was er geen enkele twijfel aan de goede bedoelingen van de uitspraak.
Ik zou er mijn golfset om durven verwedden dat deze grijze heer deel uit maakte van het verenigingsbestuur en ik geef een quote van 5 tegen1 dat ie de voorzitter was in eigen persoon. Ik moet me dus welkom voelen en heb geen keus, dacht ik. Ik werk daar maar wat graag aan mee en mijn stemming was dan ook opperbest. Een mooie ronde in het vooruitzicht, prima golfweer en vanwege de vele trainingsuren veel vertrouwen in de golfswing! De website van deze club was ook overduidelijk, greenfeespelers waren van harte welkom. De beperkingen voor greenfeeërs zoals een minimale handicap, slechts kunnen spelen op bepaalde dagen van de week en een maximaal aantal bezoeken per jaar geven aan dat niet alle greenfeeërs welkom zijn, ook niet op alle dagen van de week en je moet ook niet te vaak langskomen. Je bent en blijft een greenfeeër natuurlijk. Weet je, geen probleem, de vereniging bepaalt! De prijs van de greenfee was even flink slikken maar het is dan ook een gerenommeerde Golfclub. En de keuze voor deze baan en bijbehorende greenfee maakten we zelf dus ook daar geen kwaad woord over!
Het merendeel van de verenigingsbanen beseft dat echte gastvrijheid richting greenfeespelers voor een waardevolle bijdrage kan zorgen in de exploitatie van de golfclub. Voor sommige verenigingsbanen is er geen sprake van financiële noodzaak en worden er bewuste keuzes gemaakt om juist geen of nauwelijks greenfeespelers toe te laten. Daar is natuurlijk niets op tegen, het is de identiteit van de club en de leden bepalen! Het kan zelfs een soort van ‘social return’ zijn voor de leden van de club. Na een welgesteld leven vanwege een geboorte in een ‘upperclass’ milieu halverwege de vorige eeuw is dat het minste wat je kunt doen. Gun die hakkende en valsspelende schobbejakken met sjofele golfkleding, met dat Amsterdamse accent, met die onvoldoende hygiënische verzorging, spelend met 2e hands golfballen (waarlijk affreus), met geleende golfschoenen ook een keertje het plezier om te ruiken aan het elitaire golfleven van deze klassieke golfclub. Het verhaal gaat op het terras dat sommige van die galbakken zelfs urineren in de baan! Maar waarom zijn het nu ineens galbakken? Nou, lees maar verder!
Na de koffie, als tweebal aangekomen op de eerste tee 10 minuten voor de gereserveerde starttijd bleek de eerste hole een korte par 4, prachtig onderhouden en een welkome aanblik voor elke golfliefhebber. Net op het moment dat we wilden afslaan kwamen er drie dames aangelopen. De dames maakten een ervaren en ontspannen indruk en liepen druk pratend naar de tee. De dames waren zoals men zegt op een respectabele leeftijd. Hun kleding was onberispelijk, de schoenen, broek, polo met vest alles overwegend in de clubkleuren en zelfs de golftassen waren daarop afgestemd.
“Zijn jullie hier lid”? was de vraag zonder enige verdere introductie van een van de dames “Goedemiddag dames. Nee hoor, we zijn greenfeespelers” antwoordde ik. “Dan heeft u geen standing”, was de volgende abrupte opmerking.
Op dat moment behoorde het woord standing nog niet tot mijn golfvocabulaire maar ik had wel een vermoeden waar het om ging. “Onze starttijd is tien over één”, bracht ik naar voren terwijl een blik op mijn horloge bijna dezelfde tijd aangaf.
Zonder verder om te kijken en zonder iets te zeggen liepen de dames door naar de rode tee en parkeerden de trolleys. De dame die de vraag had gesteld maakte zich klaar om af te slaan. De andere twee dames volgden haar voorbeeld. Ik liep naar de dames toe en vroeg overduidelijk: “Wat is nu de bedoeling, gaat u eerst afslaan”? Ik werd genegeerd er werd me zelfs geen blik waardig gegund, er kwam gewoon geen antwoord.
De dame pakte haar driver, de bal werd opgeteed en na een oefenswing van weinig amplitude volgde er een roller van zo’n 40 meter. Tijdens een swing stoor je een golfer niet vandaar dat ik ook geen verdere vragen stelde. De tweede dame pakte een hybride uit haar golftas. Een oefenswing bleek overbodig. Ze raakte de bal maar half waardoor de bal meer naar rechts ging dan vooruit en de bal verdween in de bosschages rechts van de tee. Onwillekeurig gingen mijn gedachten uit naar deze ongehoorzame bal. Dat gebeurt me wel vaker en overkomt me op de gekste momenten, zoals op dat moment. Een tweede bal werd opgeteed en niemand bekommerde zich over de bal daar in de bosschages. Hij is als verloren beschouwd en zou daar moederziel alleen jarenlang achter moeten blijven in weer, wind, sneeuw en kou. Maar wel met een jaloers uitzicht onder de struiken vandaan naar andere ballen die wel in het spel blijven. Deze tweede bal ging redelijk rechtdoor en zou zeker te vinden zijn en daardoor met een opgetogen gevoel, ondanks de zojuist ontvangen opdoffer, uitzien naar het vervolg van deze mooie eerste hole. De derde dame was het ‘freeze type’. Je weet wel, dit type concentreert zich enorm op de komende golfswing door volledig bewegingsloos stil te staan met het clubhoofd achter de bal. Elk moment verwacht je dan als toeschouwer dat de golfswing wordt ingezet maar dat lange wachten overstijgt elke verwachting. Er komt geen enkele beweging in dit bevroren lichaam. En net op het moment dat je polshoogte wil gaan nemen om te kijken of er niet iets ernstigs aan de hand is, wordt een zeer berekende beweging ingezet. Maar deze derde dame bleek echter nog een oefenswing te hebben ingezet waarop het ritueel zich herhaalde en de vrees van een golfmiddag enorm lang wachten maakte zijn opwachting. De uiteindelijke golfswing van deze derde dame resulteerde in een bal ‘airborn’ en over de 100 meter.
Op het moment dat de dames verder wilden gaan spelen, zorgde ik ervoor dat ik het gezichtsveld kwam. Ik keek de sprekende dame aan met een vragend gezicht. “Ik zei toch dat u geen standing heeft”, zei ze met zichtbare irritatie en liep door.
Onze handicap, als welwillende amateurs, is voor beide ruim onder de tien. Deze dames waren overduidelijk lid van de club want onder geen enkel beding kan vastgesteld worden dat zij voldoen aan de gestelde handicap voor greenfeespelers. Er zat iets anders op om aan te sluiten. Ieder speelt golf op zijn eigen niveau en daar is absoluut niets mis mee. Maar dit groepje dames had een wel zeer bedroevend niveau. Als dat ook wordt afgewisseld met een tijdje stilstaan voor wat gekeuvel wat duidelijk van afstand waarneembaar was dan duurt het wachten lang, extreem lang. Na zo’n 2 uur waren er slechts 4 holes gespeeld. De dames hebben zonder enige twijfel kunnen merken dat hun speelsnelheid zich niet kon vergelijken met de onze. Misschien negatief gedacht maar het was mijn sterke vermoeden dat de dames bewust ons als greenfeespelers aan het sarren waren. En dat zij hier nog plezier aan beleefden ook. Je gaat dan ook slechte dingen denken, bijvoorbeeld op de korte par 3 vijfde hole. De dames liepen pas van de tee weg toen wij vanaf de 4e hole kwamen aanlopen. Het drietal verspreidde zich naar alle kanten op zoek naar golfballen en nauwelijks richting de green. Zonder arrogant te zijn zou met een ijzer negen de green geraakt worden. Dan snel doorlopen, het putten overslaan maar wel 2 slagen in gedachten bijtellen en een verbaasd drietal achter laten. Maar ja, dat doe je niet. Ook niet als je ervan overtuigd bent dat er sprake is van minachting van greenfeespelers.
Na deze vijfde hole zijn we teruggegaan naar het clubhuis, gewoon door de baan teruggelopen. Bij de receptie wilden we vragen of naar hole 10 konden gaan en we hebben daar nog zo’n 10 minuten staan wachten. Maar er was niemand bij de receptie aanwezig. Ik overtuigde mijn golfmaatje er nog van om op zoek te gaan naar de receptioniste of naar de gedistingeerde heer. Het liefste die heer om duidelijk te maken dat het welkom moeten voelen niet zomaar een afspraak gemaakt in de A.L.V. is. En dat er drie dames rondlopen die zich zeker niet als een ambassadeur van de club gedragen en zeker niet bij de A.L.V. aanwezig zijn geweest. En dan met heel veel liefde en geduld de beste man duidelijk maken dat een cultuurveranderingsproces zoals toegankelijker worden voor greenfeespelers niet wordt ingezet door regels, afspraken en procedures bepaalt door het bestuur maar speelt zich af in de hoofden van de leden! Een vriendelijk woord (dat moeten even weglaten), een hartelijke knik of, geloof het of niet, zelfs een vraag gesteld aan een greenfeespeler met oprechte aandacht voor het antwoord maakt juist het verschil.
We konden ze niet vinden, geen receptioniste in de buurt en geen verenigingsspencer in het restaurant of op het terras. Teleurgesteld naar huis! We hebben ons zeer zeker niet welkom gevoeld en u begrijpt dat dit een understatement is. De leden van deze club hoeven zich geen zorgen te maken dat we het maximale aantal keer spelen per jaar zullen overschrijden. Ook de volgende 10 jaar zal dat niet gebeuren.
McThoth
